|  e-ISSN: 2980-1141

Orjinal Araştırma Makalesi | Multidisipliner Yaklaşımlarla Coğrafya 2023, Cil. 1(3) 220-235

Barrier-Free Cities for Individuals with Special Needs

Nisa Gökden Kaya

ss. 220 - 235   |  DOI: https://doi.org/10.29329/mdag.2023.596.3   |  Makale No: MANU-2305-20-0003.R1

Yayın tarihi: Eylül 15, 2023  |   Okunma Sayısı: 31  |  İndirilme Sayısı: 160


Özet

Individuals with special needs are defined as individuals who differ significantly from their peers in terms of their individual characteristics and educational qualifications for various reasons. While some of the individuals with special needs show abilities above the average, some of them show some deficiencies in mental, physical, behavioral or sensory organs. Problems faced by individuals in interaction with the environment due to mental, physical, behavioral or sensory deficiencies can be defined as disability. From this point of view, it can be said that disabled individuals have problems in meeting their daily needs and including to society and they need support because of these problems. However, with various arrangements that can be made, the problems experienced by disabled people can be eliminated. According to today's contemporary understanding of law, cities and the services provided should be accessible to all people, based on the fact of universal human rights that all people have. The aim of this study is to examine the concept of "barrier-free city", which means that cities are accessible to all individuals without any problems, within the framework of the legal rights of individuals with special needs. In this context, the concept of a barrier-free city with its legal basis, studies and suggestions related to the subject in the world and in Turkiye are discussed.

Anahtar Kelimeler: disability, city, arrangement


Bu makaleye nasıl atıf yapılır?

APA 6th edition
Kaya, N.G. (2023). Barrier-Free Cities for Individuals with Special Needs . Multidisipliner Yaklaşımlarla Coğrafya, 1(3), 220-235. doi: 10.29329/mdag.2023.596.3

Harvard
Kaya, N. (2023). Barrier-Free Cities for Individuals with Special Needs . Multidisipliner Yaklaşımlarla Coğrafya, 1(3), pp. 220-235.

Chicago 16th edition
Kaya, Nisa Gokden (2023). "Barrier-Free Cities for Individuals with Special Needs ". Multidisipliner Yaklaşımlarla Coğrafya 1 (3):220-235. doi:10.29329/mdag.2023.596.3.

Kaynakça

    Akgün, S. (2022). Dünya ve Türkiye örnekleriyle engelsiz kent uygulamaları / Applications of unobstructed cities with the samples of Turkiye and World. Unpublished Master Thesis. Niğde Ömer Halisdemir University, Niğde.
    Ataman, A. (2019). Özel eğitime muhtaç olmanın nedenleri, anlamı ve amaçları. Ayşegül Ataman (Ed.) In Temel eğitim öğretmenleri için kaynaştırma uygulamaları ve özel eğitim (p. 3-24) Ankara: Vize.
    Ay, H. (2018). Engellilere Yönelik Yerel Yönetim Hizmetleri: Bursa Büyükşehir Belediyesi
    Örneği. Unpublished Master Thesis. Uşak University, Uşak.
    Babaoğlu, C. (2015). Türkiye’de Engelli Politikaları Ve Sivil Toplum Örgütlerinin Kentsel Engelli Politikalarına Etkisi: Ankara Örneği, Unpublished Doctoral Thesis. Hacettepe University, Ankara.
    Babaoğlu, C. (2018). Türkiye’de Anakentlerde Engellilere Yönelik Hizmetler Ve Sorun Alanları, Tesam Akademi Dergisi, 5 (1), 77-108.
    Berkün, S. (2019). Toplumsal yaşama katılım için erişilebilir kentler: Zonguldak örneği.
    Uluslararası Sosyal Bilimler Akademik Araştırmalar Dergisi, 3(3), 43-52.
    Birleşmiş Milletler Engellilerin Haklarına İlişkin Sözleşme Kapsamında Engelli Hakları Ulusal Göstergeleri (2016). https://www.aile.gov.tr/media/5599/engellilerin-haklarina-iliskin-sozlesmekapsaminda- engelli-haklari-ulusal-gostergeleri-kitabi-turkce.pdf. (Erişim Tarihi: 05/02/2022).
    Burcu, E. (2017), Türkiye’de Engelli Bireylerin Dezavantajlı Konumlarına Engellilik
    Sosyolojisinin Eleştirel Tavrıyla Bakmak, Toplum ve Demokrasi, 11(24), 107-125
    Constitution of the Republic of Turkey (1982).
    https://www.anayasa.gov.tr/media/7258/anayasa_eng.pdf
    Coombs, N. (1990). Disability and technology: A historical and social perspective. ERIC
    Clearinghouse.
    Çağlar, S. (2012). Engellilerin erişebilirlik hakkı ve Türkiye’de erişebilirlikleri. Ankara
    Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi 61: 541-598.
    Çakır-Sümer, G. (2015). Engelsiz şehir kavramı açısından Malatya. Yönetim ve Ekonomi, 22(1), 139-157.
    Çetin, B. I. (2016). Antik Çağ‟dan Sanayi Devrimi‟ne Batı Dünyasında Engellilik Tarihi.
    Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 19 (36), 167-184. DOI:
    10.31795/baunsobed.662225
    Degener, T. (2016). Disability in a Human Rights Context. Laws. 5(3):35.
    https://doi.org/10.3390/laws5030035
    Disbility Policy in Turkey. https://www.aile.gov.tr/media/42409/disability-policy-in-turkey.pdf
    Eliöz, M., Demir, A. Z. ve Akbuğa, E. (2018). Engelli dostu iller sıralaması çalışması. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, (50), 348-365.
    Erten, Ş. ve Aktel, M. (2020). Engellilerin erişebilirlik hakkı: Engelsiz kent yaklaşımı
    çerçevesinde bir değerlendirme. Süleyman Demirel Üniversitesi, Vizyoner, 11 (28), 898-912. DOI: 10.21076/vizyoner.691690
    Evans, G. (2009). Accessibility, urban design and the whole journey environment. Built
    Environment, 35(3), 366-385.
    Follette Story, M. (2001). Principles of universal design. In: WFE Preiser, EOstro (eds)Universal Design Handbook. New York: McGraw-Hill.
    Gülbahar, S. (2017). An investigation on life center unit's design criteria in inclusive education environments: A case study on SERÇEV Accessible Vocational High School. Unpublished Master Thesis. İstanbul Technical University, İstanbul.
    Gültekin, T. & Sezer, S. (2017). Engelli ailelerinin yaşadıkları sosyal ve ekonomik sorunlar. Aydın İktisat Fakültesi Dergisi, 2, 81-100.

    Hahn, H. (1986). Disability and the urban environment: A perspective on Los Angeles.
    Environment and Planning D: Society and Space, (4), 273-288.
    Hırlak Çam, F. & Bilgili, A. (2022). Engelsiz Kent Olma Yolunda Covid-19 Engeli. İdealkent Bölgesel Çalışmalar, 14 (special issue) 603-623 . DOI: 10.31198/idealkent.1084928
    Kesgin, B. (2014). Engellilere Yönelik Yerel Sosyal Politikalar, Çağdaş Yerel Yönetimler, 23 (4), 1-15.
    Koca, C. (2010). Engelsiz şehir planlaması bildirme raporu. Dünya Engelliler Vakfı, İstanbul.
    Kumar, D.; Subudhi, C. (2015). Reappraising Disability in India Model, Magnitude and
    Measurement. Journal of Disability Studies, 1(1), 23-30.
    Lang, R. (2009). The United Nations Convention on the right and dignities for persons with disability: A panacea for end-ing disability discrimination? European Journal of Disability, 3, 266–285.
    Metin, B. (2017). Engellilere Yönelik Sosyal Politikalarda Yerel Yönetimlerin Rolü: Keçiören Belediyesi Örneği. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 19 (1), s. 320-344.
    Mülayim, A., Pala Azsöz, G. (2020). Tekerlekli Sandalye Kullanan Engellilerin Sosyal Hayata Katılımında En Büyük Engel; Yapılı Çevrede Yaşanan Problemler ve Çözüm Önerileri. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, “Erişilebilirlik” Özel Sayısı Cilt 2, 357-382. DOI: 10.21560/spcd.vi.821013
    Odabaş-Uslu, A. and Güneş, M. (2017). Engelsiz kentler- "herkes için erişilebilir kentler".
    Uluslararası Peyzaj Mimarlığı Araştırma Dergisi, 1(2), 30-36.
    Özgül, H. (2014). Tanım, Kapsam ve Geliştirilen Politikalar Düzleminde Türkiye’de
    Erişilebilirlik., K. Çayır, M. Soran, M. Ergün (Editörler) Engellilik ve Ayrımcılık: Eğitimciler için Temel Metinler ve Örnek Dersler içinde (60-79). İstanbul: Karekök Akademi.
    Prince, M.J. (2021). Drawing hidden figures of disability: Youth and adults with disabilities in Canada. Evidence and Policy;17: (2):227–41.
    Republic of Turkey Ministry of Family and Social Policy. Disability Policy in Turkey.
    Series, L. (2020). Disability and Human Rights. In B. Watson & S. Vehmas (Eds.), Routledge handbook of disability studies (2nd ed., pp. 72–88). Routledge.
    Seyyar, A. ((2008). Sosyal Siyaset Ekseninde Yerel Özürlüler Politikası (Özürlü Dostu Yerel Sosyal Politikalar), Yerel Siyaset Dergisi, 27, 80-85.
    Şat, N., Göver, T. (2017). Accessibility Responsibilities for Municipalities for People With
    Disabilities: The Barrier Map Project of Çorum City Center, Hitit University Journal of Social Sciences Institute, 10 (1), 521-542.
    Temiz, T. N. (2022). Engelli Bireylerin Sağlık Hizmetlerine Erişimi. G. E. Çiftçi and G. Boduroğlu (Eds.) In Engellilik ve Yaşam (p.279-311) Ankara: Orion. Turkish Statistical Institute, TÜİK (2011). Özürlülerin Sorun ve Beklentileri Araştırması 2010. Ankara. Yayın No: 3636.
    Uludağ Güler, Ç., Çakı, N. (2021). Büyükşehir Belediyelerinin Engellilere Yönelik Hizmetlerinin İçerik Analizi Yöntemi ile Değerlendirilmesi, Turkish Journal of Geographical Sciences, 19(1), 92-127, doi: 10.33688/aucbd.847546
    United Nations (1975). Declaration on the Rights of Disabled Persons. https://www.ohchr.org/EN/ProfessionalInterest/Pages/RightsOfDisabled Persons.aspx.
    United Nations (2014). News Center https://news.un.org/en/audio/2014/05/588692
    United Nations Standard Rules on Equalization of Opportunities for Persons with Disabilities.
    https://www.un.org/development/desa/disabilities/standard-rules-on-the-equalization-of-opportunitiesforpersons- with-disabilities.html.
    WHO, World Report on Disability (2011). https://www.who.int/teams/noncommunicablediseases/ sensory-functions-disability-andRehabilitation/world-report-on-disability
    World Health Organization. (2021). WHO policy on disability. Geneva: Licence: CC BY-NC-SA 3.0 IGO.