Bu araştırma, öğrencilerin din eğitimine yönelik tutumlarını okul türü, coğrafi bölge, aile yapısı ve bireysel inanç bağlamında incelemektedir. Çalışmada, 30 öğrenci ile yapılan görüşmeler doğrultusunda din eğitiminin algılanışı değerlendirilmiştir. Bulgular, okul türünün din eğitimine yönelik tutumları önemli ölçüde şekillendirdiğini göstermektedir. İmam Hatip Lisesi öğrencileri din eğitimini zorunlu ve kapsamlı olması gereken bir süreç olarak değerlendirirken, anadolu lise öğrencileri daha eleştirel ve isteğe bağlı bir yapıdan yana olduklarını ifade etmiştir. Coğrafi bölgeler açısından değerlendirildiğinde, büyükşehir öğrencileri daha sorgulayıcı ve özgürlükçü bir bakış açısına sahipken, kırsal bölgelerde öğrencilerin din eğitimini kültürel kimliklerinin ayrılmaz bir parçası olarak gördüğü belirlenmiştir.

Öğrenciler arasında müfredatın içeriği, öğretim yöntemleri ve din eğitiminin zorunlu olup olmaması konusunda farklı görüşler ortaya çıkmıştır. Bazı öğrenciler müfredatın tek tip bir bakış açısıyla sunulduğunu eleştirerek daha kapsayıcı bir içerik talep ederken, bazıları mevcut sistemin yeterli olduğunu düşünmektedir. Ayrıca, öğretim yöntemlerinin daha interaktif hale getirilmesi ve ezbere dayalı modelin değiştirilmesi gerektiği ifade edilmiştir.

Sonuç olarak, din eğitiminin daha esnek ve kapsayıcı hale getirilmesi gerektiği görülmektedir. Öğrencilerin farklı dünya görüşlerine sahip olması göz önüne alınarak, din eğitiminin bireysel tercihlere daha fazla alan tanıyan bir yapıya dönüştürülmesi önerilmektedir. Müfredatın çeşitlendirilmesi, öğretim yöntemlerinin geliştirilmesi ve zorunluluk konusunda esneklik sağlanması, daha etkili bir din eğitimi modeli oluşturulmasına katkı sağlayacaktır.